Ik was acht toen ik in mijn dagboek schreef: I love Pieter. We hadden elkaar bij de trampoline zien staan en waren helemaal weg van elkaar. Bij mij verdween dat gevoel weer net zo snel als het gekomen was, maar zijn belangstelling voor mij bleef, ook toen ik in Amsterdam ging studeren. Telkens wanneer ik het weekend thuis was en met mijn vriendinnen uitging, kwam hij naar me toe, zo vaak dat ik soms de wc in dook als ik hem zag staan.
We hadden elkaar zeker tien jaar niet gezien, toen ik definitief terug verhuisde naar mijn geboorteplaats. Op een avond stond ik in de kroeg toen een stem achter me aan me vroeg: ‘Ben jij Jolijn?’ Ik draaide me om en keek in het stralende gezicht van Pieter. Hij had een grote neus, geen slecht figuur, en mooie tanden. Ja, dat was ik, maar ik zat op dat moment wel midden in een soort crisis. De vriend­schappen die ik tijdens mijn studie had opgedaan, waren uitgedoofd en de mannelijke studenten die ik had leren kennen, waren allemaal bang om zich te binden. Mijn vriendinnen uit het dorp hadden vaste verkering en waren bezig hun huwelijk te plannen. Een van hen was zelfs al zwanger. Ik begon me zorgen te maken. Ik was 27, had geen idee wie ik was, en wilde eigenlijk maar één ding: gezien worden, meedoen. Ik keek uit naar het moment dat mijn leven eindelijk zou beginnen. Om de dreigende eenzaamheid de baas te blijven, plande ik de ene date na de ander, een weekend in mijn eentje leek me een nachtmerrie. Dus toen Pieter mij mee uit eten vroeg, zei ik al snel ja.
Ik had geen enkele verwachting van die avond en toch was ik nerveus. Ik kende deze jongen al mijn hele leven maar samen uit eten gaan was nieuw. Hij bleek nog steeds even direct als altijd. ‘Wat gaf je de overtuiging dat je vorige vriendje gek op je was?’, was een vraag die ik nog nooit had gehoord uit de mond van andere mannen. En omdat er niks van afhing en ik me niet leuker hoefde voor te doen dan ik was, ontstond er meteen een open gesprek. Tegen mijn vriendinnen zei ik de volgende ochtend dat ik hem superleuk vond, maar geen romantische klik voelde. Maar Pieter hield vol. Hij had dat arrogante en dwingende wat me ook wel weer beviel. Dus toen hij aanbod om te helpen klussen in mijn nieuwe huisje, nam ik dat dankbaar aan.
Na een van die klusdagen gingen we uit eten en van eten kwam zoenen en van zoenen kwam een lift naar huis, samen slapen en vrijen. Tot mijn stomme verbazing begon ik hem steeds leuker te vinden. Al werd ik pas écht verliefd toen hij, nadat ik hem als altijd op afstand hield, liet weten dat hij een date met een ander had. Op dat moment wist ik het zeker: nee, hij is van mij. Alsof ik geen keus meer had. Eindelijk had ik mijn bestemming gevonden. Vanaf dat moment ging het razendsnel. Binnen een paar weken trok ik bij hem in. Ik werd warm onthaald door zijn familie, zijn zussen waren superlief. We gingen met z’n allen op vakantie en al snel deden we bijna niks meer met zijn tweeën. Ik vond het allemaal prima.