GEEN IDEE MEER WAAR IK HET LAS. Vanaf begin december komen ze weer: de tranentrekkende kerstcommercials, waarin de eenzame dakloze op het nippertje toch nog kerst mag vieren bij een gastvrij gezin. Of waarin een vader met in zijn armen een puppy – cadeautje voor zijn kinderen – nog nét op tijd home is for Christmas. De lieve opa die make-up leert aanbrengen van zijn kleinzoon die in transitie is. Het jonge meisje dat tussen haar gescheiden ouders heen en weer pendelt en het zo zielig voor papa vindt dat-ie alleen is met de feestdagen, dat ze een list verzint om iedereen samen te krijgen.
En o, die moeder die een familierecept staat te bereiden in de keuken, maar die overleden blijkt te zijn. Janken, elke keer weer. En vorig jaar was er die ene met die zoon die zijn oude vader nog één keer mee op reis neemt om het Noorderlicht te zien en net doet of-ie de loterij gewonnen heeft. Ik ben een mega sucker voor kerstcommercials. Zelfs als ik ze voor de vijfde keer zie, hou ik het niet droog. Ze appelleren aan nostalgie en traditie en aan het warme gevoel dat het met de feestdagen om je familie gaat, om samen zijn met je gezin, je geliefden.
Maar met in mijn vriendenkring een paar notoire kersthaters (met een goede reden) snap ik ook heel goed waarom mensen soms dat opgelegde wat-is-kerst-met-je-familie-toch-fijn-en-gezellig slecht trekken.